Nesnesel Değerler ve Bir Teşekkür Yazısı

Hediye almayı seviyorum, bu bir gerçek. Almak derken bana hediye verilmesi yani. Hediye vermeyi de severim ama hediye verebilmeyi, seçmeyi çok beceremem. Ama hani çöp de olsa hediye olsun derler ya öyle işte. Çünkü nesnelerin değerine inanırım. Çünkü nesneler; anıları, kişileri hatırlatır bana. Baktıkça birini hatırlamak, hatırlanmak güzel...

Misalen bundan bir yıl önceki kız arkadaşımın yere düşen tokasını kumbarama atmışım. Atmışım diyorumçünkü unutmuşum. Malum insan hayatı anılarla dolu. Her an yeni şeyler yaşıyorsun ve ister istemez bazı şeyleri unutuyorsun. Geçenlerde kumbaramdan para tırtıklarken buldum. Beni bir yıl önceki anılarıma, yaşadıklarıma, duygularıma götürüverdi mavi bir toka. Hani ıssız adamın o meşhur bardaktan yere düşen toka sahnesindeki gibi. Adamın tüm hayatını yıkmıştı ya, ama çok şükür bende öyle birşey olmadı :)

Neyse Sezin Ablam bana ne zamandır bir Sait Faik kitabı getirecekti. Ne zaman görüşsek hani kitabım ? diye soruyorum. Sonunda getirdi. O da bir hediye ve ben yıllar sonra o kitaba baktığımda onu hatırlayacağımı biliyorum. Yalnız kitapdan daha güzel olan içine yazdıklarıydı;

Geleceğin '' şair babasına ''

Biliyorum...
Gün gelecek yürek dokunuşların büyük antolojilerde yerini alacak ve biyografin derlendiğinde '' Ablan '' olarak sana dair anılarımı aktarırken yüreğim titreyecek...

Ablan Sezin
25 10 09

Ne kadar teşekkür etsem az kalır sana...

Hediyelerin anı değerlerini sevdiğim kadar birinin bana birşey yazmasını da severim. Bunun nedenide belki benim sürekli insanlara birşey yazmamdır. Yani ne kadar da şiir seven pek kız arkadaşım olmasa da ( ki bu bir şiir yazan kişinin başna gelebilecek en kötü olaydır ) hep yazmışımdır birşeyler. Aileme, dostlarıma v.s.. Lakin benim için bir iki cümle anca kitap başlıklarında olur. Çok fazla hediye almadığımı da hesap edersek karamsarlığım normaldir :)

Bir de Taner Abim var aynı büroyu paylaştığım. Onu ileride unutmam zaten imkansız. İleriye de bu kadar karamsar bakmamın nedeni aradaki yaş farkım ve aynı şirkette çalışıyor olmam. Ve şirkette son günlerimi yaşıyorum 35 gün sonra askerim. Neyse...

Hayatımda '' kitap okuyan biri '' sıfatını taşıyor dediğim ender insanlardan biridir. Yoktur yani onun kadar okumuş bir insan. Güzel günler dışında onu da hep hatırlayacak olmamın nedeni ise ne zaman kütüphaneme baksam ( kütüphane dediğime bakmayın, bir kütüphaneyi pek yapamayacağımı bildiğim için özellikle şiir üzerine birşeyler yapmaya çalışıyorum. Şiirhane diyelim biz ona ) Taner'in bana aldığı kitapları görüyorum. Çünkü ne zman kitap alsa, ne zaman hadi gel şu kitapçıya, sahafa gidelim desem gelir ve bana da alır birşeyler. Beni kitap almaya teşvik edende odur, o da ayrı mesele. Neyse onun da benim için çok değerli olduğunu ve yaptıkları için teşekkür ettiğimi bilmesini istedim. Gerçi işe gidincede söylerim ama böylesi daha havalı :)

Bana aldığı ilk kitabın içine zorla da olsa yazdırdığım bir söz;

Geçse de yolumuz bozkırlardan
Denizlere çıkar sokaklar
Mutlu yıllar
Taner G.
24 06 2008

Teşekkürler yanımda olan tüm dostlarıma...
İyi ki varsınız...