Vaiz Sokağı Numara 70
Turgut Uyar’ın en sevdiğim şiirlerinden biri. Fakirliği bile güzelleştirmiş şiirde. Olsun, zaten hepimiz biraz öyle olmalıyız. Ben sevince böyle oluyorum biraz. Bu şekilde korkak. Ne bileyim para birdenbire her şeyin önüne geçecekmiş gibi geliyor. Sermayeye tutsak oluyorum birden. Böyle görmüşüz napalım. Etrafımızda hep böyle görüyoruz; Evet yetememek; yetememek duygusu bu. Bir yerden sonra karşındaki insan “ ama aşkım lattenin sütünü az koymuşlar” diyecekmiş ve benim fakirliğimin üstüne bağladığım bütüm romantizm yok olacakmış gibi geliyor. “Melemen yapar yanına da çay demleriz” cümlesinin yerini “dominosu ara pizza getirsinler” cümlesi alır diye korkuyorum. Zaten göğe bakınca bulut değil de binaları gördüğümüz bir şehirde yaşaması bunca güç iken “aman adam aldırma sen” diyen biri olur mu bir gün; “Sen rakıyı kap yanında sadece peynir de yeter!” Balkon taşına ayağmızı uzatmışız; kuş sesleri bir yanda bir yanda çocuk sesleri. İşte o zaman benim bu iliklerime işlenen korkaklık duygusu