resimler ve yaralar
‘’Geçmiş ölüler tarlasından kendi yarasıyla o günden beri bir fotoğrafın yası tutulur’’ der Metin ve Kemal Kahraman... dünyanın en güzel müziklerini yapan insanlardır kendileri. biz hep mutlu anlarımızda resim çekilir mutsuz olduğumuz zamanlarda bakıp o anın yasını tutarız. Sevdiğimizi öperken resim çekiliriz ve ayrıldığımızda bakar hüzünleniriz mesela. O yüzden insanlar mutluyken çekilir fotoğraf, mutsuz oldukları anı başkaları resmeder. resimler de kabuk bağlamış yara gibidir. Ne kadar acıtmasa kesik, akmasa da tenimizden kan, üzerine kabuk bağlamış olsada yara, sadece yaraya baktığımızda hatırlarız bir önceki günün acısın,,, Düştüğümüz günü, yaramızın açıldığı günü, yaraya baktığımızda hatırlarız. İşte o zaman yara acımaz belki ama içimiz acır, sızım sızım sızlarız. İşte her resim bu yüzden hem yar’dır hem yaradır.. Bir yara gibi zamanla kabuk bağlar; kapar anının üstünü. Biri gelir ‘’ yeter artık gül’’ der ve flaşlar patlar. Ne kadar güzel gülsekte, biz o resme baktığımızd