Mecazen Büyümek

Meğerse hep kandırıldık; Bize çok geç öğrettiler ‘’mecaz’’ın anlamını, hep ağlatıldık. Öyle mecazen de değil; bildiğin gözyaşı, hem de en tuzlusundan.

Evet ağlatıldık; Çünkü hiçbir şeyin adını düzgün koymadılar. Şimdi benim kurşun kalem tutan elimi kırsalar, kurşun atan elin tuttuğu elle bir midir? İyi ile kötüyü bir isimde toplamışlardı, mecazı bilmiyorduk kandırıldık..


Tükenmez kalem dediler büyük bir coşkuyla aldık. İçimizdeki binlerce sevinci nede olsa yarı yolda bırakmaz diye kalem, yazdık, yazdık, yazdık... Sonra bir baktık, hikayenin en güzel yerinde bitti kalem, ağladık. Evet kandırıldık; Göz göre göre onlarca umudu bağlattılar bir kalemin mürekkebine, aldatıldık.

Sonra sevdik; Hem de öyle böyle değil; Kuran’a el bastık, yeminler ettik,çığlıklar attık, şiirler yazdık. Bir şarkı tutturduk dilimizde; sevdik sevdalandık kör düğümle bağlandık.

Sevişmeyi denedik. İnandık. Hem de bütün kalbimizle. İçimizdeki bütün sevgi ve ihtirası birbirine karıştırarak, bütün hayatı bir yatağın karyolasının altına atarak. Ve ne kadar problemimiz varsa yatak odasının balkonundan aşağıya atarak. Öylesine de sevişmedik hani bildiğin öptük dudağından ama içimizdeki bütün ümitleri bir dudakta tokuşturarak... Öptük ama; içimizdeki bütün sıcaklığı, kalbimizdeki bütün aşkı onun azından içeri bırakarak. Hani belini de sardı ya elimiz, hani hiç bırakmamacasına, sanki dünyada tek benmişim onu koruyacak.

Sabah bir uyandık baktık vizite ücreti. Evet bu sefer fena yanıldık. Mecazen de sevişiliyormuş, hani o yatak odasındaki problemleri bırakmanın da bir fiyatı varmış geç kavradık. Evet kandırıldık. İlk önce öğretilmesi gereken şeyi, yaşayarak sınamamızı istedi bu düzen, kandırıldık.

Bizi mecazen büyüttüler, çekince kavradık…

Emrah Ateş-
2009