Büyümek cesaret ister
Çocukluğumuzdan beri gittiğimiz bir park var. Gerçi eskisi kadar gitmiyoruz artık ama hala yıkılmadı duruyor öyle bizim mahallede. Sonra o parkın tam ortasında, hep top oynamak için kullandığımız bir alanın yanında Atatürk büstü var. Ama önce bir duvar, heykelde onun üstünde. Küçükken tırmanabildiğim en yüksek yer orasıydı.
Sonra bir gün babam öldüğünde yine kendimi oraya tırmanırken buldum. Ulan babam ölmüş, ortalık kıyamet, ben koşa koşa evden kaçmışım. Korku insana böyle tuhaf şeyler yaptırır işte. Sanırım o yükseklik beni güvende hissettiriyordu. Gerçi tüm arkadaşlarım atlardı oradan ben hiç atlayamazdım.
Yakın zamana dönelim. Geçen hafta iki üç arkadaş oturmuş çekirdek çitleyip çocukluğumuzdan dem vururken, o büstten atlayamamam geldi aklıma. Sonra dedim ki; '' tolga al eline makinayı, büyümek cesaret ister'' Lan iyi böyle afilli konuşuyorum da ne halt edicem değil mi?
Bir hışımla tırmandım heykelin yanına. Oradan aşağıya bakarken, ulan diyorum kısacık yer nasıl atlayamamışım buradan. Sonra bir baktım yine atlayamıyorum. Çocukluk korkularım, sevinçlerim, burada yediğim çekirdekler, ilk içtiğim bira.... Her şey bir an geçti gözümün önünden. Sonra atladım tabi. Kısa mısa ama belim de fena ağrıdı
Çocukluğuma indim az evvel. Korkularımı hatırladım yine korktum çıktım hemen ordan.
YanıtlaSilkorkularıyla yüzleşmeli insan...
Silhepimizin var benzer korkuları çocukluğumuzdan yadigar :)
YanıtlaSilnyks
geçmiş geleceğe yadigar (:
SilBir şeyden ya da birinden korkunca küçükken,kaç yıl,kaç mekan geçerse geçsin üstünden ,insan korkarak,çekinerek yaklaşıyor yine de hep.
YanıtlaSilİnsan psişikliği işte.Güzel bir anı hem bir şey daha var bence; çocukluğundan beri aynı arkadaşlarla aynı büstün yanına gidiyor olmak,iyi dostları olması insanın,sevinilecek bir şey.-ki çoğu insanın dostluklarını koruyamadığı şu günlerde.
benim de böyle atlamalı hoplamalı bi hikayem var küçüklükten,
hemen hemen bu kadar yükseklikten.ben atladım ama korkudan mı heyecandan mı bilmem bayılmışım sonra gözümü hastanede açtım:)
velhasıl çocukluk güzel,içindeki çocuğu ara ara dürtecek yaşadığını hissettirecek ona insan.
seninkide pek fenaymış canım. yükseklik az olsa da sen kısaydın o zaman (: öyle korkulur mu yahu hastaneye düşecek kadar :)
Sil"Ağlamak istemiyorum yenildim sana
YanıtlaSilHikayenin özeti bu
Bir istimlak gibi ödedin
Ve çiğneyip geçtin maceramı
Şimdi ben
Suçlarımı didikleyen bu martı sürüsüyle
Şimdi ben hangi şehirde soğuturum
Zonklayıp duran bu yaramı
İstanbul ey İstanbul ey
Acılar kraliçesi
İhanetin ve ihbarların
Arkadan dolaşan bıçağı
Ve bütün ödeşmelerin yüzleşmelerin
Erkekçe vuruşmaların kaçağı
Beni harcadın ulan beni sattın
Utanmıyor musun"
easy kovboy easy :)
SilAraya biraz hüzün,hafif tebessüm,biraz cocukluk masumluğu serpiştiri veriir de giderim.
Silhâla duvarlardan korkmadan atliyorum.
Silbüyük cesaret :))
YanıtlaSilBüstten atlamanı demiyorum tabiki korkularınla yüzleşebilmeni diyorum :))
teşkkür ederim
SilHüznü de katarak tebessüm ettiren hoş bir yazının yamacına gelmişim fark etmeden.
YanıtlaSilAfili lafın ardından cesaretin gelmesi de hoş olmuş tabi. ehehe.
Film şeridi misali duygu seline düşmüşsün. Cesaretin getirdiği yerlere bak, demek ki doktorlar "Çocukluğuna inmeliyiz." derken bu işlemleri gerçekleştirse iş bu kadar zorlaşmaz. Hep klişeli filmlerin oyuncaklığından bunlar. - Tamam saçmalamaya başladım, güzelim yazıyı berbat etmeden susayım ben. ehehe. -
höh amma ehehe yazmışsın :D
Sil2 kere yazmışım yahu, belki az bile. ahahahahaha. - Bak türevi de geldi yine. -
Sil