Don Kişot'ın ölümü- Blog'um Seslendi

( Arkadaşlar merhaba. Artık Ben de blogum seslendi kampanyasına destek vermek amacıyla elimden geldiğince seslendireceğim. ) Gündüzün en işlek caddelerinden birinde, hayata bakıyorum şimdi. Vitrinlerdeki indirim yazısını ne zamandır benim hayatım için bir önemi olmadığını düşünüyorum. Tabi neden bu kadar saçma şeyler düşündüğümü de düşünüyorum ama o konuya sonra da gelebiiriz.

İnsan hayalleri olmadan yaşar mı? Bu sorunun cevabı en güzel romanlarda saklı aslında. Bilincimiz yerine geldiğinden beri uzun ve kısa vadeli hayaller kurup duruyoruz. Çocukken bir gofretin hayali, ergenlikte yaşanılacak sevişmenin hayali, sonra para kazanma hayali, okuma hayali, iyi bir meslek sahibi olma hayali, iyi bir hayat kurma hayali, çocuk hayali...

Neden uzun zamandır hayal kurmadığımı düşünüyorum bu aralar. Neden hep böyle (u)umutsuz olduğumu. Hatta blogun adını bile değiştirmeyi düşünüyorum sırf hayatımda bir değişiklik olsun diye. Ne bileyim ''fakir edebiyatı'' falan mı yapsam diyorum. Altına da benim yazılarım yüzünden bunaldığınız için özür dilerim yazısı yazmayı düşünüyorum.

Öyle bir arafta kalmışım ki; aşağı tükürsenm annem kızar, yukarı tükürsem yüzüme çarpar. Ve git gide hiçbir şeyin yolunda gitmemesi hayatımdaki tek düzgün giden şey ne aslında yazık ki.

Çok mu şey istiyorum ey hayat senden. Hayallerimiz büyümüyor, biz büyüyoruz niye anlamıyorsun bunu diye bağırmak istiyorum. Büyüdükçe isteklerimiz değişecek ve çoğalacak kabul et artık bunu. Kabul et ve yardım et bize. Çünkü bu sıralar sık sık Don Kişot'un ölüm nedeni üzerine kafa yoruyorum.