Garip Mektuplar Serisi -4 ( Kazım Abi'ye )

Merhaba diye cümleye başlamıyorum.
Selamın aleyküm diyeyim. Malum o taraflarda din daha ağır basar...

Kazım diye bir arkadaşım var. Sana hiç benzemiyor ama adını söylediğimde ara ara aklıma geldiğin oluyor. Ölüler nasıl susar iyi bilirsin abi. Öyle susuyorum işte.

Yeni nesil ya besmelesiz olmuş yada GDO'dan kaynaklı sorunlar var. Kimsenin kimseyi sevdiği yok. Kimsenin hayatına dikkat ettiği yok. Nerede eğlenirim nerede popüler olurum derdinde insanlar. Dışı marka içi turşu dolu hepsinin. Ortalık kız tavlamak için gitar çalmayı öğrenen denyolarla dolu ve onlara kananlarla... Herkes hayatını bulmaca gibi yaşıyor. Aşk iş ve ev üçgeninden hangisi eksikse ilk fırsatta tamamlamaya çalışıyor. Hiçbirimiz işimizden memnun değiliz ama mecburuz. Lanet olası kapitalist düzen! En fenası da birbirini sevmediği halde birbirine alışan o kadar insanla dolu ki İstanbul; '' sevmesem öyle kolay çekip gitmek / yaralı bir kuş gibi''

Beni soracak olursan, şu aralar çok zor dönemlerden geçiyorum Kazım Abi. İki ucu boklu değnek hayatım. Bir bok olamadığım gibi, o boka da saplanmamak için çabalayıp duruyorum. Bu kadar mecazen bir hayata sahibim yani hesap et durumumu. Sanki bütün acıların başkenti İstanbul

Birinin bakışına aldandığım günden beri kendimi aldatıp duruyorum. Ne yapayım elimden geleni bu. Aşkı iyi bilirsin abi sen. Söylenecek çok sözün kalmadığı yerdeyiz. Merak ediyorum da acaba bir gün seninle tanışır mıydık? Birgün derdimi açsam  '' düşen hep yerde mi kalır/ kim ne olacak belli mi olur'' der miydin? Hatta siktir et takma kafana der miydin bana?

Demişsin farzediyorum...
Yoksa bunca kahrımız varken yaşamak öyle güç ki...

Erken gittin buralardan. Daha söyleyeceğin çok söz vardı. Olanlarla yetiniyoruz, yaşamamıza yetecek kadar... Ölmüş bir adama da bu kadar yaşamdan bahsetmek ayıp oldu mektubu bitiriyorum. Beni tanımazsın ama sen bizim aileden sayılırsın. O yüzden mektubun sonuna ailen'den yazıyorum...

Huzur içinde uyu
Ailenden...