Vaiz Sokağı Numara 70

Turgut Uyar’ın en sevdiğim şiirlerinden biri. Fakirliği bile güzelleştirmiş şiirde. Olsun, zaten hepimiz biraz öyle olmalıyız. Ben sevince böyle oluyorum biraz. Bu şekilde korkak. Ne bileyim para birdenbire her şeyin önüne geçecekmiş gibi geliyor. Sermayeye tutsak oluyorum birden. Böyle görmüşüz napalım. Etrafımızda hep böyle görüyoruz; Evet yetememek; yetememek duygusu bu. Bir yerden sonra karşındaki insan “ ama aşkım lattenin sütünü az koymuşlar” diyecekmiş ve benim fakirliğimin üstüne bağladığım bütüm romantizm yok olacakmış gibi geliyor. “Melemen yapar yanına da çay demleriz” cümlesinin yerini “dominosu ara pizza getirsinler” cümlesi alır diye korkuyorum. Zaten göğe bakınca bulut değil de binaları gördüğümüz bir şehirde yaşaması bunca güç iken “aman adam aldırma sen” diyen biri olur mu bir gün; “Sen rakıyı kap yanında sadece peynir de yeter!” Balkon taşına ayağmızı uzatmışız; kuş sesleri bir yanda bir yanda çocuk sesleri. İşte o zaman benim bu iliklerime işlenen korkaklık duygusu yok olup gider mi?

“Kelimeler albayım bazı anlamlara gelmiyor...” artık.

ben sana kürk alamam doğrusu,
güzel bileziklerine bilezik alamam.
bir kap yemek, bir elbise.
öyle bir tat ki fakirliğimizde,
başka hiçbir şeyde bulamam.

sokağımız arnavutkaldırımı,
evimiz ahşap iki oda,
daha iyisi de olabiridi ya;
şükür bunada..

ama hamdi beylerin...
hamdi beylere bakma sen!
tencere maltızda fasulye tencerede,
çocuklar kapıda oynuyor mu,
ona bak sen.

perdemiz kadife olmalıydı...
basma da güzel olur, sevince.
biliyorsun ancak boğazımıza,
olmuyor ha diyince.

kimbilir bir gün belki..
adam sen de, aldırma,
bunlar düşünmeye değmez.
hem hayat dediğin ne ki? 

Turgut Uyar