Bir de adı Koğuş olmayaydı

460 gün boyunca sürekli çarşı izinlerinde askerlikle ilgili şeylerden bahsedeceğim için '' yeter be '' diyeceksiniz belki de. Ama n'apayım başka yazacak birşey de yok ki...

Zati askerlik erkek milletinin çenesi hiç susmasın, anlatacağı birşeyler olsun, kızlara hava bassın diye ürettikleri birşey. Tabi vatanı koruyorsun ama, Allah aşkına her sabah tuvalet temizlemek mi benim vatani görevim ? :)

Neyse acemilikte olacak illa ki bu tür şeyler. Erkekler bilir... Bilecik Söğüt'de şöför olarak başladığım acamiliğime geçen hafta Gölpazarı 5. Jandarma Eğitim Komutanlığına sürülerek devam ediyorum.

Şimdi diyeceksiniz ki '' olum Tugay'a gitmiyor muydun sen ? '' Son dakikada çıkan bir aksilik yüzünden Gölpazarına gönderdiler. Ve geldiğim ilk gün direk çakıl taşlarının üzerinde sürünmeye başladık. Eeee askerlik kolay değil. Burada bir sistem var. Ödül kişiye, ceza bölüğe verilir. Yani 300 kişinin içinden 2 kişi konuşunca tüm bölük hapı yutuyor. Bu iyi birşey mi değil mi bilmem.

Söğüt'e alışmıştım. Çünkü ilk gittiğim yer ve ilk arkadaşlarım orada. Yani ilk bağ kurduğun kişileri orada bırakıp gelmek buraya koydu biraz. Bir de orada eğitim yoktu. 35 gün yattım resmen yani. Ama benim için sorun o değil. Aekadaşlarımı bırakıp gelmem üzdü beni . Nitekim burada da arkadaş edindim ama yine de insan üzülüyor. ( anlayın beni )

Buraya gelir gelmez ertesi gün tim seçimleri oldu. 17 kişilik bir ekip doğuda köy yada sınır karakollarını korumak, dağa çıkmak v.s için eğitiliyor. Abartmadan anlatıcam size.Komutan geldi yüzüme baktı '' senden iyi keskin nişancı olur, geç '' dedi. Başlarda tim'e girmemek için uğraştım. Sonra baktım olmuyor, dedim kaderle fazla oynamamak gerek. Kısmet neyse o olur.

Şimdi hiç alışmadığım ağır bir eğitimle askerlik yapıyorum. Acemiliğimin bitmesine 5 hafta kaldı. İdare edicem artık. Hem beterin beteri var, hem de Şener Abeyim'in dediği gibi; olaya spor olarak bakıyorum. İstanbula sexi ve üçgen bir fizikle gelicem kızlar bekleyin beni :)

Aslında anlatılcak ve yazılacak tabiki çok şey var. Burada en çok hasretini çektiğim şey kitap ve türkü. İnsanlardan çok türkü dinlemeyi özlüyorum ( kızmayın ). Ne demiş Nazım Usta; '' insansız yaşayabildim, türküsüz hiçbir zaman...'''

Burada en çok canımı sıkan şey kaldığımız yerin adının koğuş olması. Yani alışmışım koğuşun mapusta olduğuna. Bir de biraz da mapusluk yaptığımız. İnsanın özgürlüğünün elinden alınması kötü. Ama yine de Allah düşürmesin tabi ki.

Akşam olup da herkes koğuşlara diye bağırdıklarında, içi 20 yataklı odaya girdiğimde, ve izinsiz hiçbir şey yapamadığım da kötü hissediyorum kendimi. Türkü de yok zati. Ama geçenlerde yanımda kalan usta askerlerden birinde Sait Faik ve Sabahattin Ali'nin kitabını gördüm. Hemen girdim muhabbete. Muhabbet muhabbeti açtı uzadı gitti öyle. Bayağı taktir etti yapmaya çalıştıklarımdan ötürü. Sağolsun... Sonra Kitaplarını verdi okuyayım diye biraz yaşadığımı hissettim o zaman. Adı da Melih. Yazmadan edemiyeceğim.

Askerliğin güzel yanı ne biliyor musunuz ? İnsan bir çok şeyin kıymetini anlıyor. Hatta her şeyin. O yönden diyorum ki herkes yapmalı askerliği ama 15 ay çok be! İnşallah düşer, çıkmasında...

Neyse a dostlar. 13 şubatta İstanbul'dayım. Her sene olduğu gibi sevgilisiz bir 14 şubat geçireceğim. Sağlık olsun. Askerde bir yarinin olmasıda ayrı dert. Zaten zaman geçmiyor.

Ben iyiyim. Sağlığım sıhhatim yerinde. Zaman Allah'tan akıp giden birşey de umudumuz var. Bitecek illa ki başladı bir kere. Hiç başlamayan düşünsün. Ama yapmayanlara tavsiyemdir ' okuyun kısa dönem yapın :) ''

Sağlıcakla kalın dostlarım, okuyucularum, okuduklarım
Hepinizi seviyorum...