Gökkuşağı hikayesi

En son ne zaman gökkuşağı görmüştüm. Hafızamı zorladığımda beni ortaokul sıralarına götürüyor. Okuduğum okuldaki sınıfımın camından baktığınız zaman ihlas holdingin binası gözükürdü. Bize çocukken öyle ulaşılmaz gelirdi ki o bina, çünkü gördüğümüz en şekil binalardan biriydi. Gerçi yıllar sonra bir iş olayı yüzünden girdim o binaya. Labirent gibi vallahi kayboluyordum. Neyse...

İşte en son ortaokulda iken o camandan baktığımda, ihlas holding binasının tam da tepesinde görmüştüm gökkuşağı. Hani şiir falan yazdığım için daha bir bağımlıyım bu olaylara niyeyse. Salıncağa, gökkuşağına, miskete... Ne bilem bu tür şeyler beni hep çocuklaştırıyor ve cocuklaştırmaya da devam edecektir.
Sabah alarmın zırıltısı ile uyandım. Pazartesi sabahları uyanmak daha bir zor oluyor zaten. Sonra yola koyuldum. Dışarıda yağmur. Başımda şapkam. Tramvaya bindim bir müddet sonra. Sultana hmet durağına gelene kadar farketmemiştim gökkuşağı çıktığını. Zaten o kadar tıkış fıkış gidiyorsun ki aklın sürekli arka cebindeki cüzdanda oluyor. Tramvay biraz ferahlayınca camdan bakma fırsatı gördüm. Ve yıllar sonra bir gökkuşağı sabahın erken saatlerinde beni ortaokuldaki o sırama götürdü....

Yalnızca ben miydim bu yalana kanan. Hani çocukken derlerdi ya gökkuşağının sonuna git orada bir küp altın var diye. Gerçi belki size öyle yalan söyleyeniniz de olmamıştır ama ben inanmıştım o yalana. Çocukken az altın macerasına çıkmadım rüyamda. Ne bilem işte çocuktuk...